عکس نجومی

این پنج سیاره WASP-17 b، HD209458b، WASP-12 b، WASP-19 b، XO-1 b هستند که دور ستاره های نزدیک می چرخند. گزارش ناسا می افزاید که این نتایج براساس تحقیقاتی بود که است که از طریق تلسکوپ فضایی هابل انجام شده است. میزان وجود آب در اتمسفر این سیارات متغیر است.

همه این 5 سیاره نشانه های قطعی از آب داشته اند اما قویترین نشانه ها در سیاره های WASP-17b و HD209458b کشف شده است.

ایوی مندل دانشمند سیاره شناسی ناسا در مرکز پرواز فضایی کودارد در گرینبلت مریلند و رئیس این گروه تحقیقاتی اظهار داشت: ما بسیار مطمئن هستیم که نشانه آب را در چندین سیاره مشاهده کردیم. این تحقیقات دری را به روی مقایسه میزان آب در اتمسفرهای سیارات مختلف فراخورشیدی چون گرمترها درمقابل سردترها باز می کند.

دریک دنیگ از دانشگاه مریلند در کالج پارک گفت: تعیین دقیق اتمسفر یک سیاره فراخورشیدی کار بسیار دشواری است اما ما توانستیم یک سیگنال بسیار واضح از وجود آب در اتمسفر این سیارات به دست آوریم.

نتایج این تحقیقات در مجله فیزیک نجومی منتشر شده است.

سیارات فراخورشیدی سیاره های هستند که خارج از منظومه خورشیدی قرار دارد.

براساس آماری که در طول سال جاری میلادی ارائه تعداد سیارات فراخورشیدی که تاکنون کشف شده نزدیک به 1000 سیاره است. بسیاری از این سیارات از مشتری بزرگتر هستند اما در سالهای اخیر با بهبود فناوریهای رصدی، سیارات فراخورشیدی هم اندازه با کره زمین نیز کشف شده اند.

وی با تاکید براینکه این طرح مراحل طراحی اولیه را آغاز کرده است گفت: این بار ممکن است موجود زنده ای که با این فضاپیما به فضا اعزام می شود میمون نباشد و یا اینکه میمونی با وزن بیشتر و یا چند رده موجود زنده مختلف را مورد آزمایش قرار دهیم اما تصمیم قطعی بعد از طراحی اولیه گرفته خواهد شد.

دکتر ابراهیمی اضافه کرد: به طور قطع فضاپیمای زیرمداری دو برابر قطر کاوشگر فعلی را خواهد داشت و قطعا محموله ای که خواهیم فرستاد بیش از دو برابر کاوشگر وزن دارد اما اینکه موجود زنده آن تک موجود باشد و یا اینکه از چند موجود استفاده شود هنوز قطعی نشده است.

رئیس پژوهشکده سامانه های فضانوردی با اشاره به اینکه چند برابر بودن محموله و اینکه بخواهیم چند موجود را به فضا بفرستیم نیازمند جزئیات بیشتری است که در مطالعات علمی و بررسی ها نتایج آن مشخص می شود اضافه کرد: چنانچه این پروژه خوب پیش رود امیدواریم تا پایان سال 93 بتوانیم فضاپیمای زیرمداری را با محموله موجود زنده به فضا پرتاب کنیم.

به گزارش مهر، 23 آذرماه امسال دومین موجود زنده توسط دانشمندان فضایی کشورمان با کاوشگر "پژوهش" با موفقیت به فضا پرتاب شد و به زمین بازگشت.

این مفهوم مهیج از چندی پیش ارائه شده بود، اما اکنون محققان دانشگاه جنوب دانمارک مدعی شده‌اند که توانسته‌اند امکان وقوع آنرا با معادلات ریاضی اثبات کنند.

پایه این نظریه بر آن است که دیر یا زود یک تغییر چشمگیر در نیروهای جهان منجر به سنگین شدن بسیار زیاد همه ذرات خواهد شد. همه چیز از دانه‌های ماسه گرفته تا سیارات و کهکشانها میلیاردها برابر سنگینتر از میزان کنونی خواهند شد.

بر اساس این نظریه، این وزن جدید باعث فشرده شدن همه ذرات در یک توپ سنگین کوچک و بسیار داغ شده و اینکه جهان دیگر وجود نخواهد داشت.این فرآیند شدید «مرحله گذار» نام گرفته و شبیه رویدادی است که برای مثال در زمان تبدیل آب به بخار یا گرم شدن آهنربا و از دست رفتن نیروی آن رخ می‌دهد.

بر اساس نظریه هیگز، یک مرحله گذار در یک دهم یک میلیاردم ثانیه پس از انفجار بزرگ روی داده و باعث تغییر در بافت فضا-زمان شده است.

در طول یک گذار، فضای خالی با ماده‌ای نامرئی پر شده که ما اکنون آنرا میدان هیگز می‌نامیم.برخی ذرات اولیه با این میدان تعامل داشته و در طول این فرآیند، انرژی دریافت می‌کنند؛ این انرژی درونی به عنوان «جرم ذره» شناخته شده است.

محققان با استفاده از معادلات ریاضیاتی دریافته‌اند که میدان هیگز می‌تواند مانند ماده که جامد و مایع بوده، در دو حالت وجود داشته باشد. این میدان در حالت دوم، میلیاردها برابر متراکمتر از آن چیزی است که دانشمندان امروزه مشاهده می‌کنند.

اگر این میدان فوق‌متراکم هیگز وجود داشته باشد، باید حبابی از این حالت همانطور که آب به جوش می‌آید و حباب در آن ایجاد می‌شود، بطور ناگهانی و در هر زمان در بخش خاصی از جهان پدیدار شود.

این حباب سپس می‌تواند با سرعت نور گسترش یافته، در تمام فضاها وارد شده و میدان هیگز را از حالتی کنونی به حالت جدید تبدیل کند.

همه ذرات اولیه درون این حباب به جرمی بسیار سنگینتر از بیرون آن دست یافته و برای ایجاد مراکز مافوق سنگین به سمت هم کشیده می‌شوند.محققان سپس با بررسی سه معادله اصلی که زیربنای پیش‌بینی یک مرحله گذار هستند، به نمایش چگونگی کار و تعامل این معادلات با هم پرداختند.

اگرچه این محاسبات جدید نشانگر احتمال بیشتر وقوع فروپاشی جهان نسبت به قبل بوده اما همچنین امکان دارد که در نهایت اصلا اتفاق نیفتد.

از پیش نیازهای این فاز آن است که جهان از ذرات اولیه‌ای از جمله ذره هیگز برخوردار باشد. اما اگر جهان دارای ذرات کشف‌نشده باشد، کل پایه پیش‌بینی مرحله گذار نادرست از آب در خواهد آمد.

ستاره شناسان اکنون یک ماه جدید و سیاره فرامنظومه شمسی آن را کشف کرده اند که دور از هر گونه ستاره ای در این کیهان بزرگ به سر می برند.

درحالی که اکثر یک هزار سیاره فرامنظومه شمسی کشف شده تاکنون به واسطه تحلیل تغییرات نور ستاره های آنها شناسایی شده است، معدودی از آنها با استفاده از تکنیکی به نام ریزهمگرایی گرانشی مشاهده شده اند.

وقتی یک جسم از مقابل یک ستاره دور عبور می کند و این گذر از زمین دیده می شود، گرانش این جرم نور ستاره پس زمینه را خم می کند و آن را چون یک لنز متمرکز می کند و موجب می شود که اگر ستاره از یک زاویه خاص مشاهده شود، به صورت موقت روشن تر به نظر برسد.

دیوید بنت از دانشگاه نوتردام در ایندیانا و همکارانش اظهار داشتند که آنها با استفاده از چندین تلسکوپ در سراسر دنیا، در سال 2011 یک رویداد ریز همگرایی مشاهده کرده اند.

آنها ابتدا نور یک ستاره دور را مشاهده کردند که نورش به 70 مرتبه روشنتر از روشنی عادی خود تبدیل شده بود. یک ساعت بعد این نور برای لحظاتی روشن تر شده بود.

این مشاهدات نشان می دهد که یک جسم بزرگ از مقابل این ستاره گذشته و پس از آن یک جسم کوچکتر عبور کرده است. اگرچه مشخص نیست که آیا این دو جسم آسمانی یک سیاره و ماه آن است اما این تیم تحقیقات دو سناریو محتمل برای اطلاعات تکنیک ریزهمگرایی خود فراهم کرده اند.

در سناریو اول، یک جفت جسم آسمانی که نسبتا نزدیک به منظومه شمسی ما هستند ( در فاصله 1800 سال نوری) و از یک سیاره چهار برابر جرم مشتری و یک قمر نصف جرم زمین تصور شده است که اگر این فرضیه درست باشد در آن صورت این تیم تحقیقاتی اولین ماه فرامنظومه خورشیدی را کشف کرده اند.

اگرچه در سناریو دوم، یک جفت جسم آسمانی که بسیار دورتر از ما هستند، تصور شده است ؛ این جفت از یک ستاره بسیار کوچک و یا یک ستاره ناموفق که به آن کوتوله قهوه ای گفته می شود و همچنین یک سیاره به جرم سیاره نپتون منظومه شمسی ما تشکیل شده است.